Dag 11

Vandaag staat één van de gevaarlijkste wegen ter wereld op het programma. De D915 die loopt van Bayburt naar de kust van Turkije. Een extreem smalle gravelweg vol haarspeldbochten, zonder omheining, maar wel met een afgrond die ettelijke kilometers naar beneden gaat. Wanneer we aan de weg denken te beginnen staat er een bord dat we er niet in mogen. We besluiten een omweg te maken om zo tot bij de weg te komen, maar opnieuw staat er een bord dat we er niet in mogen. Dan pakken we maar een alternatieve weg, maar daarom niet minder gevaarlijk! Onderweg komen we vriendelijke mensen tegen uit Iran, maar ook een man die ons een biertje wil aanbieden. We bedanken hem vriendelijk voor zijn aanbod en rijden verder. Iets later komen we hem opnieuw tegen. Hij doet ons teken dat we echt moeten stoppen om een foto te maken. We geven hem een flesje van onze snaps en de man geeft ons één van zijn meloenen cadeau! Wat lief! Wanneer ik hem in de auto wil leggen roept Glenn mij. De man heeft ondertussen ook een hoofd van een schaap bovengehaald. Hij zegt dat we dit met het zout moeten opeten en legt er zelfs servieten bij. Zijn ogen er uit, tong naar buiten zijn scherpe tanden er nog in en zo rauw als het maar kan zien we dit toch niet zo zitten! Hij wandelt naar het drinkfonteintje iets verderop en komt met twee gevulde glaasjes terug. Vervolgens haalt hij in zijn auto een fles sterke drank boven. Hij mengt deze drank met water en wil dat ik er van proef. Ik neem er een mini slokje van uit beleefdheid. Het is raki, een drank op basis van anijs. Niet echt mijn ding! We danken de man en zeggen dat we nu echt verder moeten! De weg leidt ons verder langs stijle velden waar zowel man als vrouw hard zitten te werken. Aangekomen bij het eindpunt besluiten we de kust over te slagen en de D915 die waarschijnlijk éénrichtingsverkeer is geworden terug te nemen! De bochten zijn extreem scherp, want soms moeten we hem zelfs in twee keer doen. Plots verschijnt er een enge blik op onze gezichten! Het lijkt alsof het baanvak plots voor de helft weg is. Even ter verduidelijking, er is juist voldoende plaats voor één auto. We kunnen er echt niet aan uit! Het lijkt alsof een weg van leven en dood voor ons ligt! Maar dan zien we het. Het is een plas water waarvan de weerspiegeling het even heel spannend maakte! We rijden verder, soms zonder adem te nemen om vervolgens na enkele seconden diep uit te ademen. Door de enorme mist banen we ons een weg door de bergen terug naar ons eindpunt! Moe van al de spanning, zetten we ons op tijd aan de kant. Mijn pijp is uit, maar eerst nog even de blog aanvullen voor de trouwe lezers!