DAG 49

Ik word wakker van de zon die hevig op de tent staat de schijnen. Laagje voor laagje doe ik mijn jas en truien uit. Iets daarna wordt Glenn wakker van het hoesten en gaat in de auto zitten. Ik hoor hem maar doorhoesten in de auto en besluit water te koken en er honing in te doen bij gebrek aan thee. Alles bij elkaar gepakt beginnen we terug aan ons avontuur. Een blauwe lucht met vele wolkjes en temperaturen van 12 graden. Op weg, komen we enkele yaks tegen. De pels ziet er zacht uit dat je ze zou willen knuffelen. Een verkeersbord wijst ons aan welk spoor we moeten volgen. We stoppen even voor een knap gewei van een koe of yak, maar laten het mooi liggen. We rijden verder en stoppen aan een dorpje. Het ziet er super kleurrijk en gezellig uit. Mensen lopen er rond in hun typische mongoolse klederdracht. Je kan het vergelijken met een kleurrijke zijde kamerjas. We stoppen even voor brood, maar zo te voelen aan de verpakking is dit enkele weken terug aangevoerd. Dan maar rijst of pasta deze middag! We rijden langs prachtige meren die glinsteren van de zonnestralen. Het zonnetje schijnt hevig, maar toch moeten we regelmatig onze ruitenwissers gebruiken. Deze keer niet van de regen, maar van hoog opspattend water van de plassen die door de vele regen van de afgelopen dagen, goed gevuld zijn geraakt. De zandkleurige sporen, zoeken zich een weg door het grasgroene landschap. Groene struiken zorgen ervoor dat we heen en weer moeten slalommen naar boven. Wanneer het dan een recht stuk is, moeten we alles dichtgooien om ons een weg te zoeken langs de diepe plassen. Een stuk weg wordt aangelegd, maar die zal pas klaar zijn tegen dat papa hier zal passeren! Zijn handjes gaan hier duidelijker wat minder zweten! Alhoewel! Het stuk door Mongolië is prachtig, maar eindeloos! Het is een zenuwslopende weg, die eigenlijk zelfs de naam weg niet waardig is. Het zand zweeft over de sporen. Tientallen sporen zijn er gevormd, naast de nog verder af te werken weg. De ene al wat beter dan de andere. De hele dag lang is het gewoon een zoektocht naar het meest te berijden stuk. Dagen lang, hetzelfde verhaal. Het is vermoeiend. We komen twee moedige fietsers tegen die van Spanje helemaal tot hier zijn gefietst! We doen even een babbeltje, wensen hun veel geluk en vertrekken weer. Wanneer we aankomen bij een dorpje besluiten we iets te gaan eten, maar er is niet echt iets te vinden. Het is zondag en alles lijkt gesloten te zijn. We hebben juist een nieuwe lek gevonden in onze benzinetank en ook die valt vandaag niet te repareren. Dan rijden we maar uit het dorp om ons iets later aan de kant te zetten om te eten. Glenn kijkt naar de benzinetank terwijl ik sta te koken. Hier valt er niet veel te repareren dus doorrijden maar. De weg verandert van asfalt naar gravel naar sporen naast de grote weg. Het is echt vreselijk! En wanneer ik eindelijk een vreugdekreet sla, omdat we terug asfalt te zien krijgen gebeurd het ondenkbare. Plots is de effenheid van de weg zo ver zoek, dat we met onze vier wielen meerdere keren letterlijk de grond af vliegen. We kijken elkaar aan alsof we niet kunnen geloven wat er juist is gebeurd. Ik haal meteen de laptop tevoorschijn en steek het geheugenkaartje van de dashcam in de laptop. De beelden van zowel binnenin de auto als buiten zijn fenomenaal al zeggen onze gezichten die moment wel wat anders. Dit wordt zonder twijfel een stukje voor in de film. Voorzichtig vervolgen we onze weg. Meermaals komen we bruggen tegen die met de jaren zijn ingezakt. Paarden zijn met voor en achterpoot of de twee voorste poten aan elkaar gebonden, zodat ze niet te ver kunnen gaan lopen. Ondertussen is het uur ook verandert, waardoor we één uur later zijn. We besluiten vandaag één van de dingen die we nog zeker wilden doen waar te maken. We stoppen aan een yurt kamp om vanavond in een echte mongoolse yurt te kunnen overnachten. Vanbuiten ziet hij er zo mooi uit! Binnenin zijn ze iets minder mooi dan die van in Kyrgystan, maar toch ook nog gezellig. Drie bedjes een mini tafeltje en een kacheltje. Dit wordt ons gezellig stulpje voor vannacht. De wolken zijn ondertussen ook weg getrokken, dus ik hoop deze nacht even te kunnen opstaan om één van de mooiste sterrenhemels te kunnen zien. Nu eerst ons gezellig verblijfplaatsje lekker warm stoken, zodat we de nacht warm kunnen doorkomen.