We zijn nog zo moe…

Het is nog vroeg in de ochtend, wanneer we plots worden opgeschrikt door felle rukwinden waarbij onze tent alle kanten opgaat. We schieten beide wakker! Onweer op komst! Snel zet Glenn de schoenen binnen en verzet hij de auto, zodat de tent wat meer beschut staat. We vallen meteen terug in slaap al blijft het toch spannend met al dat gebliksem en gedonder! Acht uur, de wekker gaat rustig af, maar beiden zijn we nog moe! Ook de tikkende regendruppels op onze tent helpen niet echt om eruit te komen. Vandaag wacht Turkije, dus we moeten er echt uit! Na twee uur rijden is het zover! We staan aan de grens. Een Bulgaar brabbelt iets, maar daar verstaan we helemaal niets van. In Turkije gaat het er iets vriendelijker aan toe. Het ene na het andere loket moeten we af gaan. Er lijkt gewoon geen einde aan te komen! Paspoortcontrole, Paspoortcontrole, autocontrole, tijdelijk inschrijven van de auto,.. . Bij die autocontrole is het toch even spannend. De man wil alles hebben gezien ondanks de slopende file die hij daardoor veroorzaakt. Hij vraagt de koffer te openen op het dak en vraagt wat er in de grote doos zit. Met een lach op Glenn zijn gezicht, zegt hij dat het een opblaasbare flamingo is voor in de zee. De man moet lachen. Plots zie ik de drone liggen die verboden is in dit land. Zou ik hem wegnemen als hij niet kijkt? Ik laat hem maar mooi liggen anders lijkt het of ik iets te verbergen heb! Met veel geluk laat hij die deur toe en beschermt onze grote Mexicaanse hoed het eerste zicht! Komt die blijkbaar toch nog van pas!