Dag 12: het vervolg

Door gebrek aan slaapplaats voor de grens van Georgië, zijn we genoodzaakt de grens tegen 20u nog over te steken. De paspoortcontrole verloopt erg traag en alle blikken staren me aan. Nog nooit hebben ze hier een blonde vrouw gezien, dat is duidelijk! De mannen in hun kotjes zijn erg vriendelijk en laten me zelfs mee door, wanneer ik eigenlijk een uur had moeten aanschuiven om langs de scan te passeren. Vervolgens zien we hoe een man heel zijn auto moet leeghalen die behoorlijk vol zit met allerlei eten en drinken. Niet veel later beginnen ze aan de onze. Ook hier is het serieuze controle, want elke zak en elke bak moet open. Na een kwartiertje mogen we eindelijk vertrekken. Welcome to Georgia!!

Onze eerste indruk, geeft ons alles behalve een veilig gevoel. Gebouwen zien er echt in slechte staat uit en heel veel mensen hangen nog rond op de straten. De gasleiding loopt bovengronds als een balustrade die enkele meters de lucht in gaat, wanneer er een oprit is van een huis.

Plots zien we hoog op de berg een prachtig verlicht kasteel. We besluiten dit niet zomaar achter ons te laten en eens even een kijkje te gaan nemen. Het is nog open, dus stappen wij ook even binnen. Het ziet er echt prachtig uit! De verlichting maakt het zo magisch! Trapjes leiden ons naar één van de torens van het kasteel al laat ons hoogtevrees het toch wel weten, wanneer we naar beneden moeten komen. Met een tevreden gevoel, neem we afscheid van ons kasteel en vervolgen we onze weg naar een slaapplaats.

We worden opgeschrikt door een vreselijk accident dat een minuut eerder is gebeurd. Mensen zijn gekwetst en in paniek, brokstukken liggen over de hele weg! We stappen meteen uit en proberen te helpen waar we kunnen, maar ze willen geen hulp. Één auto rijdt al door, maar de andere auto en twee andere vrachtwagens, hebben zoveel schade opgelopen dat ze geen kant meer uit kunnen.

We besluiten dan maar door te rijden en op zoek te gaan naar onze slaapplaats. Een ruw weggetje brengt ons bij een kerkje. Hier slagen we onze tent dan maar op. Ik ben onrustig van het zien van het accident, maar Glenn stelt me terug op mijn gemak. Na enkele minuten vallen onze oogjes toe.