DAG 14

Wanneer we ’s avonds laat aankomen aan het hotel besluiten we nog even te douchen om vervolgens in ons bedje te kruipen. De uitbaters van de hostel denken er anders over en blijven nog een tijdje luidop napraten. Glenn wordt ’s nachts wakker van de vrouw van het hotel die blijkbaar enkele uurtjes komt slapen in onze kamer. In de vroege uurtjes hoor ik plots haar wekker afgaan. Ze drukt op snooze en snurkt nog even verder om vervolgens haar wekker even later nog eens te horen afgaan. De vrouw dekt haar bed op en gaat weer aan het werk. Onze ogen vallen nog even terug toe, maar niet voor lang. Glenn heeft er een vreselijke nacht op zitten en wil wat vroeger ontbijten. Nog even douchen en eten en dan vertrekken richting Armenië.

De man heeft voor mij op een kaartje geschreven dat ik op zoek ben naar nummerplaten. Op deze manier hoop ik er gemakkelijk één te vinden en mijn verzameling te kunnen uitbreiden. Het kaartje heeft weinig succes tot we bij enkele plaatsen komen, waar de auto’s er afgeleefd bijliggen. Op de eerste plek vind ik een vierkante, maar zonder het land erop. Ik besluit mijn zoektocht nog even verder te zetten en op de tweede plaats kom ik met 4 nummerplaten met Georgië erop en een brede glimlach terug naar de auto.

De weg vervolgd zich vol met garages, die ook echt wel nodig zijn hier! Zolang de motor blijft draaien is het goed. De rest doet er allemaal niet zo toe! Fruitkraampjes, honderd op elkaar gestapelde watermeloenen, waspoeder en pampers, worden hier met hopen langs de weg verkocht!

Met onze bumpers er nog aan verlaten we Georgië.

Na een langdurige grenspost, waar ze je van de ene naar de andere kant sturen, omdat ze er zelf niet aan uit kunnen, rijden we het laatste kotje voorbij. Nu nog even de verzekering regelen en dan zijn we klaar om Armenië te gaan ontdekken. €50 armer verlaten we de grens. Alles wat we zien, heeft al betere tijden gekend. De wegen zijn echt rampzalig en opnieuw moeten we er ons een weg tussen zoeken. We beginnen onze route met Haghpat, een prachtige kerk vol verborgen pareltjes. Er is juist een viering aan de gang en nemen er een glimp van op. De mensen gaan juist naar het altaar. Twee mannen houden een doek vast en de mensen doen hun mond open en krijgen een kruimel brood te eten. Hoe een kerkritueel in elk land toch zo divers kan zijn. Grafzerken staan gewoon op de berm langs de weg. We hebben een raar gevoel bij Armenië. Industrieterreinen en appartementsblokken lijken er al tientallen jaren leeg bij te liggen. Ramen ontbreken, alles is verroest en ligt er afgeleefd bij. We bezoeken nog enkele bekende kerken, sommige op echt prachtige plaatsen. We zouden op aanraden van enkele Belgen aan de grens, iets lokaal willen gaan eten. Niet zo simpel in Armenië. Wanneer je hier naar een restaurant gaat, doe je dat met de hele familie. Je krijgt dan een klein huisje ter beschikking. En wanneer we een restaurant tegen komen waar we met ons twee iets kunnen eten, kan je natuurlijk niet met de kaart betalen. Dan rijden we maar verder langs het Sevan meer en zoeken we bij schemer ons plaatsje op de heuvel om te slapen. Of zeg ik beter het containerpark, want het lijkt dat iedereen zijn vuil hier komt dumpen.

(De foto’s komen nog, wanneer we terug degelijk internet hebben.)