DAG 18

Tabriz slaapt nog, maar wij worden al wakker. We willen de drukte van het verkeer in de stad voor zijn! Dan maar snel ontbijten en proberen een poging te doen om de foto’s op onze blog te krijgen, maar helaas. Tijd om te vertrekken uit deze drukke stad! Al rijdend worden we verschillende keren aangesproken door super vriendelijke mensen. Een man loopt naar me toe en geeft me zelfs wat fruit van zijn kraampje! Mensen wuiven je na onderweg of lachen eens lief naar ons. Iran voelt echt enorm aangenaam! Ik weet niet hoe Glenn het doet, maar hij doet het fantastisch met al het verkeer! Ik denk dat op vlak van drukte op de baan Istanboel en Tabriz er echt wel bovenuit steken! Op de autosnelweg , staat de politie onder een met regenboog gekleurd parasolletje te flitsen om vervolgens de auto’s tegen te houden met een piepklein stopbordje. Wanneer we in de volgende stad komen, blijken de vijf rijstroken gereduceerd te zijn naar één. Maar hoe komt dit? Ja, dat heb je wanneer mensen fruit, T-shirts of schoenen beginnen te verkopen in een kraampje naast de weg! Je kan je ogen hier echt niet geloven! We rijden verder, maar de hitte is echt niet meer te houden. Ondertussen telt onze thermometer al 43 graden. En dat alles met lange mouwen en een hoofddoek! De gps stuurt ons via een andere weg dan de autosnelweg langs prachtige groene velden, waar mensen een hutje hebben gemaakt van riet. Tientallen stalletjes langs de weg, waarvan iedereen watermeloenen verkoopt. Vervolgens verandert het landschap in prachtige zandkleurige bergen. Na een tijdje stoppen we in de stad Zanjan. We hebben grote honger, maar een menu lezen hier is een onmogelijke opgave. Dan maar met Google Translate.

We houden even halt om een lokale simkaart te kopen zodat we sneller de blog kunnen uploaden. Mensen verwelkomen ons langs alle kanten. Vrouwen lachen me vriendelijk toe. Glenn wordt uitgenodigd om vanavond met de mannen iets mee te drinken, maar hij heeft zijn lesje geleerd en slaagt de uitnodiging vriendelijk af. Na lang wachten is de simkaart eindelijk in orde. We zoeken nog naar een bank, maar deze zijn helaas allemaal toe. En geld uit de muur halen is in Iran geen optie. Na verloop van tijd begint het aanstaren toch ongemakkelijk te voelen. Ik ben blij terug in de auto te kunnen stappen. Iedereen heeft ondertussen zijn weg naar het centrum gevonden en het wordt een helse drukte! We banen ons een weg door het verkeer om eindelijk te stad te kunnen verlaten.