DAG 20

Na een helse nacht van een slecht bed en veel lawaai op de gang ben ik genoodzaakt op te staan. Om negen uur gaan alle toeristische plaatsen open dus willen we er op tijd bij zijn. Dus douchen, ontbijten en vertrekken. Om 12uur moeten we ook uitchecken, dus maar drie uur om de vele bezienswaardigheden te gaan bewonderen. Het is nog rustig op de straten en ook de toeristische plaatsen liggen er verlaten bij. Ideaal wanneer je niet graag foto’s trekt met duizenden mensen erop. We bezoeken de bekende moskee op het Naqsh-e Jahan plein. Overal staan er stellingen en wordt er gewerkt, wat het wel wat jammer maakt. De tegels zien eruit alsof ze dringend een schoonmaakbeurt kunnen gebruiken, maar bovenal is het wel knap om eens gezien te hebben! De verkopers hebben hun weg gevonden naar hun bazaars. Mannen en vrouwen staan al vroeg met een beitel hun zilverwerk af te maken. Een lange weg langs geurende kruidenwinkels, tientallen stoffenwinkels, lokale kunstwerken en zoveel meer leidt ons tot de Jamee Moskee. Helaas is de tijd om en moeten we dringend terugkeren naar ons hotel. De tijd is precies voor alles tekort, maar je moet een beetje keuzes maken. Het is natuurlijk een roadtrip met een strak schema. Om vijf voor 12 komen we terug aan het hotel. We pakken alles bij elkaar en checken uit. Nog even enkele documenten voor Turkmenistan afdrukken en iets eten en dan zijn we klaar om onze reis verder te zetten.

Ten midden van ruwe woestijn komen we aan in Varzaneh. Een plaats bekend om zijn zandduinen. Het lijkt alsof enkele vrachtwagens hier een lading zand hebben komen lossen om zo een nieuwe bezienswaardigheid te creëren. We zijn alleen en parkeren de justy vlak voor één van de duinen. Vervolgens laden we het water in de rugzak en klimmen we naar het topje. Het brand aan onze voeten, maar wat is er leuker dan weten dat je op de top staat en er een heerlijk windje voorbij waait? Met leuke foto’s en een mooi rood kleurtje verlaten we Varzaneh en gaan we verder op weg naar Yazd. Wat kan de natuur toch mooi zijn!

We zetten onze weg verder langs een prachtig berglandschap. Ten midden van de woestijn, verschijnen de eerste verkeersborden met een dromedaris erop. We kunnen het ons maar moeilijk voorstellen, moest er plots één oversteken. Eens we een dorpje tegenkomen, besluiten we even langs de supermarkt te gaan voor drinken, want onze voorraad begint te minderen. Wanneer we de stad willen buitenrijden, ziet Glenn een jongetje in het midden van een rondpunt de plantjes sproeien. Hij besluit zich aan de binnenkant van het rondpunt te zetten om aan de jongen te vragen of hij even op de ruiten wil sproeien. Vervolgens neemt hij de spons en begint hij de voorruit te kuisen. Zou je je dit kunnen voorstellen in België? Hier kan het allemaal! We zetten onze weg verder met een prachtige zonsondergang bij de bergen gevolgd door een unieke sterrenhemel! Onze ogen weten niet waar eerst te kijken. Zoiets hebben we nog nooit gezien! Prachtig gewoon!

Rond half 1 ’s nachts worden we wakker van een hevige wind die onze tent alle kanten doet opwaaien. Glenn verzet de auto, maar het helpt niet veel. Ik hoor het zand onder de auto door te tent inwaaien. Het plakkerige zand weet zich een weg te vinden tot bij ons, onze slaapzak en onze matjes. Iets later zie ik op het rustige weggetje lichten op ons afkomen. Een man stopt met de auto en roept. Glenn stapt uit de tent en de man begint allerlei dingen te zeggen. Met gebaren maakt hij duidelijk dat er hier gevaarlijke slangen en andere dieren zitten die wel eens kunnen bijten! Hij maakt ons meerdere keren duidelijk dat dit echt geen goede plaats is om te staan. Vervolgens zegt hij iets over 10km verderop. Met een slaperig hoofd, pakken we alles bij elkaar en beginnen we terug te rijden. Niet wetende waarheen, want de volgende honderden kilometer zijn ook woestijn. Uiteindelijk stoppen we bij een stukje parking vlak naast de grote baan. Het is dit of heel de nacht doorrijden. Juist wanneer we willen gaan slapen, stoppen er vrachtwagens waarvan één met een platte band. We horen alles piepen en kraken, wat onze nachtrust ook niet echt bevordert. Glenn besluit de man te gaan helpen, wat me wat slecht gezind maakt, want het enige dat ik wil is slapen. Niet nog meer lawaai van een auto, de ritsen van de tent,… . Het is twee uur, wanneer we onze ogen eindelijk kunnen toe doen.

8373 km