DAG 21

Wat eerst nog heuvelachtig landschap leek te zijn, is precies deze nacht met een bulldozer allemaal plat gereden. Het is maar saai dus doe ik mijn ogen even terug toe. Zoals de flessen water hier leeg geraken met de minuut is dit intussen ook het geval met onze benzinetank. Hopen dat we maar snel een tankstation vinden! We rijden verder tot ik in de verte iets groot zie bewegen! Whoop whoop whaaaa stoppen!!! Zeven prachtige wilde dromedarissen in het zicht! Zo in het wild, geeft dit toch echt een apart gevoel! We rijden verder langs een landschap dat zich stilaan weet aan te passen. Na heel lang rijden door de enorme droogte van de woestijn, zie ik plots prachtig turkoois water verschijnen. We proberen ernaar toe te rijden, maar een auto weet ons te stoppen. De mensen zijn enorm vriendelijk en proberen een gesprek aan te knopen. Ik maak een ballon voor het jongetje en we gaan met allemaal op de foto. Vervolgens zegt de man ons dat het water de andere weg is. Hij stopt op de grote baan en geeft ons een bordje vol vers fruit. Ze schrijven nog iets op de auto en dan gaan we allebei onze weg. Het meer is prachtig! Het kleurcontrast van het prachtige turkooise meer met de beige, cognac kleurige bergen is echt mooi! Een man staat rustig te vissen. We besluiten iets van het fruit te eten en de rest aan de man te geven. Hij is heel blij en gaat rustig verder met vissen. En wij rijden verder richting de kust! Plots stopt de asfaltweg en begint er een serieuze gravel road. Deze uit zich na een tiental kilometers terug in asfalt. We vervolgen onze weg tot we plots een man op een fiets de berg zien oprijden. We stoppen vanboven aan de top en vragen of we hem met iets kunnen helpen. De drieënzestig jarige man komt uit Zweden en is al sinds April onderweg met de fiets en zal pas terug thuiskomen in September 2019. Zoveel respect dat we hebben voor hem! Wij zouden het echt niet kunnen! We bieden hem een koud blikje cola aan, vullen zijn bus drinken, geven hem een stuk brood en nog een extra blikje cola voor straks! Hij is ons zo dankbaar! En wij voelen ons zoveel rijker met alleen maar de lach op deze man zijn gezicht! Hij doet me een beetje aan mijn papa denken. Wat je met je leven doet, heb je zelf in de hand. Je kan je dagen spenderen in de zetel met je krant of je gaat de wereld verkennen. Het leven heeft zoveel moois te bieden!

De zee is in zicht! We dalen de bergen af en besluiten eerst nog even te gaan tanken. De man tankt verder op een bedrag dat er al staat, maar dat doen ze hier wel meer. Vervolgens vraagt de man ons 400000 rial. Onmogelijk aangezien we nog een halve tank vol hadden en we voor een volle maar 300000 rial betalen. Ik geef Glenn 200000 rial met het gedacht geld terug te krijgen, maar in de plaats vraagt hij nog 50000 rial bij. Ik geef hem dit, maar op die moment denk ik dat er iets niet klopt. Zeker wanneer de man zegt dat hij nog geld moet hebben. Ik weiger nog iets te geven en zeg Glenn dat we 100000 rial moeten terugkrijgen als we maar een halve tank hebben gevuld. Glenn probeert dit via Google translate uit te leggen aan de man, maar die heeft er geen gehoor naar. Vervolgens doet de andere man ons een voorstel om 50000 rial terug te geven. Ik weiger dit. Eerlijk is eerlijk! Ook al gaat dit om weinig geld, het is iets wat je in stand houdt voor alle toeristen die na je komen! We vragen de manager te bellen of de politie, maar daar gaan ze niet op in! Wij hebben tijd, voor hen is het wat lastiger! We wachten en vragen aan mensen die langs komen of ze Engels spreken. Na de derde keer hebben we geluk en leggen we ons verhaal uit. Uiteindelijk na lang wachten krijgen we onze 100000 rial terug. Vervolgens vertrekken we richting de zee, maar helaas is alles volgebouwd en kom je er amper bij. De auto op de baan laten staan is geen optie. We vinden via Google maps een camping en besluiten een kijkje te gaan nemen. Het blijkt een open ruwbouw van een huis te zijn waar mensen op de verschillende verdiepingen hun tent zetten. Douches zijn er voor de mannen aan het restaurant en voor de vrouwen geen idee hoe ver. Een camping lijkt dit alles behalve te zijn. Een resort verder kan ons ook niet helpen en we worden wandelen gestuurd. Ik heb het strand nog niet gezien, maar het ziet er alles behalve uit dan wat we hadden gehoopt! Een beetje teleurgesteld rijden we de stad uit naar een plekje ergens terug in de bergen. We zijn moe en het contrast met de mensen in de voorgaande stukken van Iran, is dag en nacht verschil. Het is zo jammer om een land zo te moeten verlaten!