DAG 23

Na een onrustige nacht is het tijd om richting de grens met Turkmenistan te rijden. We stoppen even in Quchan om nog wat brood en noten te kopen samen met team Pussymagnet. We hebben nog enkele uurtjes te rijden, waarvan een stukje door een prachtige canyon. Het is een knappe weg richting grens langs een berglandschap vol akkervelden. Je ziet er dan ook regelmatig mensen werken. Hier en daar steekt een herder de weg over met zijn kudde schapen. Mannen en vrouwen, rijden op hun ezeltje ergens naartoe. Een klein stroompje loopt door de canyon heen met hier en daar een kleine waterval! Families hebben hier hun weg naartoe gevonden en genieten ten volle. De weg loopt verder door de prachtige canyon tot we merken dat de weg is afgesloten. Moeten we nu door het riviertje of kunnen we ook de andere weg nemen? We vertrouwen op enkele Iraniërs en komen terug aan op de grote baan. De laatste kilometers tot aan de grens! Bye bye hoofddoek, lange mouwen en lange broek, we zullen je niet missen! We zullen Iran wel herinneren als het land van de vriendelijke mensen, de watermeloenen, het drukke verkeer, de enorme hitte en de knappe moskeeën!

We komen aan de grens met Turkmenistan. De carnet de passage van Rob en Miranda is meteen klaar, maar de onze zou een probleem zijn. We moeten meekomen met de man naar een loket ergens boven. De man van het loket vraagt vervolgens om naar ergens anders mee te lopen om de documenten te kopiëren. Na een tijdje vraagt hij ons geld. We zeggen dat we niets meer hebben en hij gaat vervolgens gewoon verder. We krijgen een appel/nectarine en na een tijdje is alles in orde. We denken dat Rob en Miranda ondertussen al verder zijn naar de grens met Turkmenistan, maar die zitten op een bankje te wachten. De man vraagt ons mee te komen voor onze exit stempel, maar helaas is het juist lunchpauze en moeten we een kwartier wachten. Eindelijk is het zover. We mogen naar Turkmenistan! Vol spanning stoppen we aan de eerste controle. Vervolgens worden we naar binnen gestuurd. Hier is het wachten tot we een papiertje krijgen om naar de bank te gaan. $134 armer mogen we terug naar het loket. Iedereen moet om de beurt voor een scanner gaan staan en vervolgens enkele vingerafdrukken zetten. Ik moet blijven staan, want enkele keer gaat er iets mis. Vervolgens moet ik niet 1 vingerafdruk zetten, maar wel 10! Het is even zweten tot de man iets later zegt dat alles in orde is. Ik en Miranda moeten nu langs de passagierscontrole en de mannen voor de auto. Wij zijn buiten, maar mogen niet in het zicht gaan staan van de auto. Ik maak me zorgen, want dit is een beruchte grenspost! Na een half uur is er nog steeds niets van de mannen te zien en besluit ik tactisch onder het afdak te gaan staan met zicht op de auto’s. Van de mannen is niets te bespeuren tot ze plots met twee aankomen. Ze worden nog even van hier naar daar gestuurd en dan is het de controle van de auto. Ondertussen zijn we enkele uren verder. Glenn geeft de rugzak met waardevolle spullen aan mij uit veiligheid. Vervolgens moeten we de twee auto’s tegelijk laten controleren. Ik ben er niet zo gerust in, want op deze momenten durven ze al eens wat weg te nemen in Turkmenistan. Ze vragen enkel de medicijnen ter controle en die laten we zien. Vervolgens vragen we achter een drone, maar we houden ons van de domme. We weten dat dit hier niet mag, maar hij is toch stuk en hem afgeven doen we niet. Ze vragen de kist bovenaan nog te zien en vallen even over het pistool met sterke lijm die alles kleeft in geval van nood van Belzona. Ik haal er de secondelijm bij ter verduidelijking. Het is ok en hij legt hem terug. Onze controle zit erop, maar bij Rob en Miranda gaat het was moeilijker. Zij hebben medicatie bij van de dokter onder voorschrift, maar deze staat op de lijst met niet toegelaten medicatie. Rob verteld hen dat het belangrijk is voor zijn gezondheid en hij niet mag stoppen. De mannen willen de pillen stuk trappen, maar na heel lang discussiëren moet hij het doosje weggooien en de pillen allemaal af elkaar knippen. De grens is ondertussen gesloten, maar hij mag al een geluk zijn pilletjes meenemen. De eerste 35km na de grens zie je prikkeldraad en camera’s met hopen. Je mag dus ook geen foto’s trekken tot aan de checkpoint, hoe mooi het landschap ook mag zijn!

Vervolgens kom je in een stad die eruit ziet alsof je in een droomwereld zit! Er rijdt geen verkeer op de baan en mensen zie je ook amper! De gebouwen zijn immens! Het lijkt echt alsof ze hier geld teveel hebben gehad! Helaas heeft de stad Ashgabat in 1948 het afschuwelijk te verduren gekregen. In minder dan één minuut was bijna heel de stad weggeveegd waarbij 2/3de van de populatie het leven liet. Het lijkt nog steeds een lege stad te zijn, want op de wegen wordt er amper gereden en mensen zie je ook amper! We komen aan ons hotel, checken in, verfrissen ons en gaan op zoek naar een restaurant. Dat hebben we wel verdient na deze zware dag! Zonder een idee te hebben wat we gaan tegenkomen, rijden we richting een toren. Het eerste restaurant ziet er iets te duur uit. We gaan een verdiep naar boven en vragen hen of we in dollars kunnen betalen. Het is ok en de man brengt ons naar de tafel buiten op het terras. Het uitzicht over de stad is echt prachtig. Het lijkt ons wel een vijf sterren restaurant en ik voel me precies Paris Hilton! Dit is echt zo uitzonderlijk! De menukaart is zo uitgebreid dat we niet weten wat te kiezen! Na lang aarzelen hebben we allemaal onze keuze kunnen maken. We toasten op een fantastische Mongol Rally en nemen tientallen foto’s van het prachtige zicht! Het eten is heel lekker en de service is echt super! Dan begint het donker te worden en gaan de lichten overal aan. Het is zo indrukwekkend! We krijgen de rekening en begrijpen er niets van. Het is echt goedkoop! Voldaan gaan we terug naar onze auto’s. We gaan niet terug naar ons hotel voor we een stukje van de verlichte stad hebben gezien. Las Vegas is er niets tegen! En aan elektriciteit, hebben ze hier duidelijk niets tekort! Het is waanzin gewoon! Nog niet beseffend wat we hebben gezien, rijden we terug naar het hotel en vallen we als een blok in slaap!