DAG 29

Klop, klop, tijd voor ontbijt op de kamer. Eerst een plateau met drinken gevolgd door een spiegelei met worst en brood. We eten onze buikjes vol en nemen ons gerief uit de kamer. Het hotel is volop bezig met renovaties en we helpen de man met het verbeteren van de Engelse tekst in zijn brochure. Vervolgens vragen we de uitbater naar de zwarte markt voor benzine. Een uurtje later is alles weer gevuld en kunnen we vertrekken. Het lijkt erop dat heel de stad hetzelfde idee had. We komen terecht in een enorme drukte van toeterende en ongeduldige chauffeurs. Hier en daar zelfs met een botsing tot gevolg. Niet veel later passeren we één van de tankstations voor gas, waar zo’n 100 auto’s staan aan te schuiven. Je moet maar willen wachten in de snikhete zon bij 36 graden. Vrouwen en kinderen hebben een stukje schaduw gevonden onder hun rechtopstaande kar om zo hun goederen te kunnen verkopen. Vrouwen helemaal ingepakt behalve hun ogen om te werken op het veld. Meloenen met honderden opgestapeld in vrachtwagens. Fietsers waarvan hun bagage groter is dan hun fiets. De eerste politiestop komen we door, maar plots worden we aan de kant gezet. We reden 7km te snel en hebben een boette van 400000som aan ons been wat gelijk staat met €88. Alsof de lokale bevolking dit kan betalen! Na lang wachten, moeten we hem met de auto volgen. Brengt hij ons naar de bank, omdat we hebben gezegd dat we enkel VISA hebben? Hij laat ons stoppen aan iets dat lijkt op een politiebureau en vraagt aan Glenn bij hem mee in te stappen. Vervolgens stapt er een andere man mee in. Ze vragen geld, maar buiten enkele bankkaarten en €3 aan lokale munt zit er niets in zijn portemonnee. De politieagent stelt voor om met een taxi naar Samarkand te rijden om daar naar de bank te gaan. Dit is twee en een half uur rijden en zien we dus absoluut niet zitten. Hij begint vervolgens over de auto uitladen, maar daar gaan we niet op in. Tenslotte vraagt hij achter een gsm, juwelen of andere waardevolle spullen. Hij heeft nog steeds ons paspoort dus weggaan kunnen we niet. Ik neem één van de armbanden die ik van mama had gekregen om onderweg uit te delen, maar helaas was dit niet wat hij wou. We weten niet goed wat we nog hebben om weg te geven tot Glenn een flesje parfum bovenhaalt dat nog voor de helft gevuld is. Hij spuit het op zijn hand en zegt dat ik hem heel graag ruik. De man vraagt of het van Glenn is en zegt vervolgens dat hij het niet wil. We blijven aandringen tot hij het wegsteekt en onze papieren en paspoort terug geeft. Hier kunnen we echt niet van over! Hallucinant gewoon!!!

We komen aan in Samarkand en parkeren de auto. Onze buikjes grommelen en we besluiten ergens binnen te gaan om iets te eten. Vervolgens lopen we richting de Registan, een heel bekend plein met prachtige gebouwen. We komen onderweg de twee andere teams tegen. Vanaf morgen zijn we dus terug met ons gedrieën. Zij hebben al alles gezien dus besluiten wij nog even alles te gaan bezoeken. Helaas is mijn hoogtepunt van de reis enkel van op afstand te zien aangezien ze heel het plein hebben afgesloten om te repeteren voor het muziekfestival op het einde van de maand. Dit is echt zo rot! Van ver ziet het er in elk geval spectaculair uit met zijn duizenden blauwe steentjes! Al een geluk is de Bibi- Khanym Moskee wel open. We zitten bijna door ons lokaal geld en vragen hoeveel de inkom kost in dollars. Het is het dubbel van de prijs en dat vinden we wel wat veel. Uiteindelijk koop ik alleen een ticket, omdat ik het wel echt graag wil zien. De politieagent en de vrouw zullen zo’n medelijden hebben gehad dat ze Glenn uiteindelijk gratis binnen laten. Zoals de andere gebouwen het zwaar te verduren hebben gekregen met aardbevingen is ook deze moskee volledig ingestort in 1897. In 1970 is hij terug opgebouwd, maar nog steeds is er nog heel wat te renoveren. We wisselen nog een klein beetje geld en wandelen vervolgens terug naar onze B&B. We ontmoeten een Frans gezin en blijven nog tot in de late uurtjes babbelen.