DAG 35

Brrrr… Wat was het koud deze nacht! We staan snel op, zodat we ook snel kunnen vertrekken. Dat is gerekend buiten de hoofdpijn, het slecht kunnen ademen en de uitputting die waarschijnlijk komt door de hoogte! We komen terug op de Pamir Highway terecht. Niet veel later zetten we de auto aan de kant achter een auto met Nederlandse nummerplaat. Twee jonge mannen komen tevoorschijn en het is leuk met hen te praten! Zij zijn al drie maanden onderweg en hun avontuur loopt volgende week ten einde als ze hun auto verkocht krijgen! We rijden door en komen enkele fietsers tegen. Ik roep nog uit mijn raampje dat ze goed bezig zijn, tot één van hen roept: ” ook Belgen”. We zetten de auto meteen aan de kant. Wat is dat toch met die Belgen in Tajikistan? We babbelen even met de twee Belgen en twee Nederlandsers en zetten de tocht weer verder. Opnieuw rekt er zich een prachtig berglandschap voor ons uit! Deze keer zijn de bergen wel enorm ruw! Bijna zo ruw als de gaten in de weg die onze achterbanden onverwacht wel eens de lucht doen ingaan. Dankzij de goede zorgen van Garage Vanderheyden, kan onze auto alles aan! Wanneer we een dorpje tegenkomen, besluiten we even te zoeken naar brood en te tanken. Een stuk grond vol met containers, moeten de winkels voorstellen. Het is echt te gek voor woorden! Met het woordje non, dat in Tajikistan brood wil zeggen, komen we uiteindelijk tot bij een kraampje, waar twee meisjes enkel brood verkopen. Wanneer we bij het tankstation aankomen, vult de man een emmer van 10l met benzine om vervolgens met een trechter in de benzinetank te doen. Het is hier allemaal wel heel primitief! Wanneer we nog een stuk verder rijden bereiken we het hoogste punt van onze reis. Met een beetje klimmen naar de top van de berg, zitten we op 4700m. En wat is daar te vinden? Prachtige stenen met kristallen op! Met mijn broekzak vol, dalen we voorzichtig terug te berg af richting auto. Het zicht is gewoon prachtig. Een rivier omgeven door groen gras met bergen zo hoog dat er hier en daar nog sneeuw op de toppen ligt. De weg is nu wel erg slecht, want we dobberen er gewoon af! Bevers lopen hier en daar de weg over. En wanneer ik juist denk dat er niet zo heel veel dieren zitten in het Pamir gebergte, zie ik in de verte te eerste kudde yaks. Een soort koe met lang haar en een grote pluimstaart! We rijden nog een stukje verder, wanneer we op de fiets een Spanjaard tegen komen. Hij is zo enthousiast over wat wij doen, ook al is hij van Spanje onderweg naar Nieuw- Zeeland met de fiets. We trekken een leuke foto en rijden verder richting het Karakol meer. Het ziet er prachtig uit! De zon staat perfect en het meer is enorm turkoois van kleur! We nemen een klein weggetje dat ons dichterbij brengt om vervolgens een foto te nemen vlakbij het meer. Snel wat foto’s en filmpjes en terug lopen naar de auto, want we worden serieus aangevallen door de muggen! Iets na het meer is het tijd voor een rivier over te steken. Ik hou mijn gsm klaar om te filmen en Glenn monteert de go pro op de motorkap. De rivier is dieper dan verwacht en het water klets enorm de hoogte in! Maar we zijn aan de overkant geraakt! We naderen stilaan de grens, die er erger uitziet dan we ooit hebben gezien! We moeten binnen in een klein hokje, waar een bureau, twee stoelen een bank en een stove staat. Een gordijn hangt tussen dit piepkleine kamertje en een kamer die niet veel groter is met een stapelbed in. Een weg van bulten en putten brengt ons tot een volgende hokje waar een ijzerdraad de doorgang versperd. Even papieren nakijken en dan mogen we de hobbelige weg vervolgen naar het derde kotje. Het is ijskoud buiten, maar ik moet even wachten. Brommende vliegen, stinkende augurken vullen nu de ruimte op van zijn kantoortje. Even de auto checken en dan mogen we verder. Goodbye Tajikistan! Jij hebt absoluut een plaatsje gekregen in de lijst van mijn favoriete landen! Een groen niemandsland opent zich voor ons. Deze keer is er niet alleen groen gras, maar zijn er ook groene stenen, groen zand en een groen kleurige rivier. Wat mooi allemaal!

Na 10km te rijden in niemandsland, komen we aan de grens met Kirgizië. Hier zijn ze al iets meer mee met technologie en loopt alles veel vlotter! Een mini check van de auto, $15 betalen, enkele papiertjes en we zijn vertrokken! Dat ging vlot in vergelijking met de voorgaande grenzen! We komen aan in een prachtige groene omgeving vol met wilde paarden, Yurts en kuddes schapen en geiten. Het geeft zo’n enorme rust vanbinnen. Een meisje loopt naar de weg die iets hoger ligt en vraagt ons of we willen blijven slapen, maar we zouden graag nog wat verder rijden. We zetten onze weg verder langs dit uitgestrekte landschap met op de achtergrond prachtige bergen en een ondergaande zon. Wanneer we bij een dorpje komen, zien we een bordje hotel staan. We besluiten eens te gaan horen, want in het donker rijden doe ik niet graag. Ze vragen $25 met avondeten en ontbijt, maar de kamer ruikt echt verduft en in de andere kamer ligt enkel een mat, maar staat geen bed. De toilet is naast de stal van de koeien en is gewoon een put in de grond. Ook al is dit wat de mensen hier gewoon zijn, slapen wij nog liever in onze tent. Verder zoeken naar een plaatsje dan maar! Een bergweg brengt ons naar boven om vervolgens weer te zakken. Wanneer we 1500m zijn gezakt, besluiten we de weg af te rijden en aan een riviertje te gaan staan. Op enkele vrachtwagens na, passeert er bijna niemand meer en wordt het muisstil. En de temperatuur die is in elk geval al warmer dan gisteren. Met één trui, zullen we de nacht dan wel overleven!