DAG 44

We worden wakker terwijl de wind nog hevig tekeer gaat. Ik spring uit de tent, maar het is vreselijk koud! Zoals gewoonlijk krijg ik Glenn er niet meteen uit, maar daar heeft de wind duidelijk een oplossing voor! De tent plooit helemaal dubbel, tot ik er achteraan met mijn voet ga op staan. Nu is zijn enige kans snel alles uit de tent te halen en dat doet hij ook. De koude helpt ons om zo snel mogelijk te kunnen vertrekken! Het is precies België hier! Waar zijn de temperaturen van Iran gebleven! Wanneer we enkele meters van de grens zijn, ziet Glenn plots een ander team in zijn achteruitkijkspiegel. Het zijn twee mannen uit Engeland. We wisselen verhalen uit, terwijl we wachten in de rij vrachtwagens en auto’s voor ons. Na een half uurtje, gaat de slagboom open en mogen er twee vrachtwagens verder rijden. Enkele minuten later is het aan de volgende twee. Eindelijk wij kunnen binnenrijden! Wanneer ze de auto willen controleren, heeft de drugshond er duidelijk geen zin in! De paspoortcontrole in Rusland gaat langzaam en de man is alles behalve vriendelijk. Wanneer de douanier de auto moet controleren, valt hij vooral over de scheur in ons dak. Wat zouden we daar ook niet allemaal in kunnen verstoppen? We mogen verder en rijden de poort van de grenspost buiten. Verzekering? Helaas die hebben we hier niet, want zoals ze hier rijden volgens filmpjes is dit een verloren zaak! Gewoon hopen voor een hele auto tegen het einde van de rit! Wanneer we verder rijden, valt het me meteen op dat er veel meer luxe aanwezig is. Huizen zien er veel verzorgder uit en de wegen zijn tot hiertoe nog in perfecte staat. Enorme zonnebloemvelden afgewisseld met witte bloempjes, maken het uitzicht soms echt prachtig! We hebben honger, maar geen lokaal geld, dus moeten we het met de kleine dingen doen die we nog in de auto kunnen vinden. Wanneer Glenn aan zijn lange sliert spekken begint, beginnen zijn oogjes ongelooflijk te twinkelen. De laatste koekjes geraken op, maar nog steeds grommen onze magen. Wanneer we laat de stad binnenrijden, stoppen we eerst bij het wisselkantoor. Al is daar weinig van te bespeuren. Engels kennen ze hier duidelijk niet en dat maakt het niet gemakkelijker! Ik geraak verzeild in een reisbureau met waarschijnlijk de enige Engels sprekende vrouw in de hele omgeving. Ze brengt ons naar de bank en nodigt ons vervolgens uit voor thee. We hebben nog een gezellige avond, zoeken naar eten, kopen een simkaart, zoeken een bakkerij en rijden tenslotte door naar een plekje ten midden van de bossen. Een heerlijk warm vuurtje en leuke babbels, zorgen voor een enorm gezellige avond! Plots zien we allemaal lichten in de bossen. De lichten komen de ene moment van links en de andere keer van recht voor ons. We maken het donker en houden ons zo stil mogelijk. De lichten bewegen en we zijn er allemaal niet gerust in! Ik kan niets pakken uit de auto aangezien er dan licht aan gaat. Met bange hartjes houden we alles langs alle kanten in het oog. Glenn stapt wat verder in het veld en merkt plotseling dat het gewoon lichten van auto’s zijn. We kunnen met een gerust hartje gaan slapen ook al is het vreselijk koud.