DAG 56

De wekker gaat af om 6uur. Met kleine oogjes sta ik op na een helse nacht van lawaai in het hotel. Mij klaarmaken en vervolgens vertrekken richting vlieghaven. De twee jongens uit Australië staan al op ons te wachten in de inkomhal voor hun lift naar de vlieghaven. Er is bijna geen plaats, dus de enige manier om mee te kunnen rijden is zijn twee meter lange lichaam in elk hoekje en kantje te duwen. Comfortabel zal het niet echt zijn, maar ze zullen het wel overleven. Wanneer we aankomen aan de vlieghaven, neem ik voor de laatste keer de alcoholstift om iets op de auto te schrijven. Het doet raar zo plots te moeten vertrekken zonder hem! Ik check in en we lopen nog even langs de paar winkeltjes op zoek naar stickers die nergens te vinden zijn. Het is tijd om naar de gate te gaan. Ik heb echt geen zin om te vertrekken. Het voelt vreselijk te weten dat ik moet vertrekken en dat hij 8000km alleen in de auto zal moeten doorbrengen. En tenslotte begin je aan een avontuur en is er niets leuker dan het samen te kunnen afwerken! Ik heb geen andere keuze. Met een enorm dikke knuffel ga ik het moeten doen de komende drie weken! Dat hij maar veilig terug thuis geraakt! Ik begeef me naar de vertrekhal en zet me rustig neer met het geluid van dronken Mongol Rally gangers op de achtergrond. Sommige zijn wakker geworden in de discotheek, anderen hebben hun bed ook niet gezien. Eindelijk tijd om in te stappen. Een walm van alcohol verspreidt zich over het vliegtuig. De beenruimte is zo miniem, dat je de hele rit met je benen uit elkaar moet zitten. Snurkende mensen, amper beenruimte, maakt de vlucht echt alles behalve aangenaam, maar je hebt helaas geen andere keuze. Het uitzicht uit mijn raampje is wel prachtig. Er lijkt al enorm veel sneeuw te zijn gevallen en het Baikal meer is zo gigantisch, dat er gewoon geen einde aan lijkt te komen. Ik doe mijn oogjes toe, want ik weet dat het een lange dag zal worden. 6uur een half later, komen we eindelijk aan in Moskou. Ik heb geen boarding pass gekregen voor mijn aansluitende vlucht, dus begeef me naar de incheckbalie. Een vijftig tal mensen staan met hun bagage voor me te wachten. Ik vraag de vrouw achter de desk of ik hier ook moet aanschuiven, omdat ik geen bagage heb. Met de vriendelijkheid die we al zoveel in Rusland hebben gezien, zegt ze van wel. Omdat ik er echt geen zin in heb, onderneem ik een tweede poging bij iemand anders. Deze keer heb ik meer geluk en mag ik aanschuiven bij de rij van business class. Voila, dat is dan ook weer geregeld. Nu nog iets te eten zoeken. Uit gebrek aan andere deftige plaatsen, stap ik de Burger King binnen. Met een gevulde maag, neem ik afscheid van al de Mongol Rally teams in Moscow en begeef ik me naar de gate. Bij de paspoortcontrole wordt het even spannend, wanneer de vrouw vraagt of ik nog een visa heb. Ik leg haar uit dat er een stempel staat voor de verlenging, maar die heeft ze duidelijk nog nooit gezien! Na een telefoontje en iemand anders ter controle, mag ik dan toch gaan. De winkeltjes nog even van dichtbij bekijken en dan richting de gate. Het is fijn om terug Nederlands te horen! Wanneer ik mij neerzet in het vliegtuig op de laatste rij, geraak ik in gesprek met één van de stewardessen. Ze is me zo vriendelijk een andere plaats aan te bieden in het midden van het vliegtuig aan een raampje. Ben ik er straks ook wat sneller uit! Deze keer is het een vlucht van drie uur een half. Wanneer de vlucht voorbij is, race ik door de controle door op weg naar de bagageband om vervolgens als een gek door de vlieghaven te lopen naar buiten, waar iedereen staat te wachten. Wat een weerzien! Het doet raar terug in België te zijn! Nu nog hopen dat de andere helft zijn weg door het besneeuwde Rusland weet te vinden. Wij zullen alvast blij zijn als hij terug thuis is!